Máltíða eða rétta appetizer

Það er voðalega gott að komast í nálægð við Drottinn hérna í miðbænum þar sem Hallgrímskirkja er. Kannski þá að maður geti loksins lagast í öxlinni og fundið góða veitingastaði í bænum. Geta staðið hér í hæstu hæðum í góðum félagsskap og notið leiðsagnar Drottins um alla þessa menus með appetizers/starters, main dishes og desserts.

Tveir dishes eru nóg segir Herrann, en þrír á sparidögum vikunnar, og fjórir á helgidögum hennar, mælir hann umsvifalaust svo fyrir og jánkandi til manns.

Ef það er eitthvað sem getur talist til hollmetis þá er það staðföst hollusta Drottins sem uppfyllir lyst manns og mælir fyrir því sem manni er fyrir bestu.

Var þetta ekki annars þannig að það skipti meira máli hvað maður léti út úr sér heldur en því sem maður léti ofan í sig?

En mér finnst þó skipta heldur meira máli hvað maður hafi í sér, því það er það sem manneskjan stendur af.

Það er hægt að neyta óhollmetis og verða meint af. Eða mæla ósiði og verða sóðalegur um munn sér. En þegar allt kemur til alls, þá dæmist manneskjan venjulega af því sem býr í henni sjálfri. Ef hjartað er sterkt og gott þá eru líkur á því að maður sé nokkuð heilsuhraustur á því sviði, hlý manneskja og lítið kulsækin. Tennur þurfi að vera skjannahvítar svo stíft og breitt brosið fái notið sín.

Að vísu skiptir það ekki síður máli hvað manneskjan láti ofan í sig, eða láti úr sér, því það geti óhreinkað hana. Eins og að gæta hófs í kaffidrykkju vegna nýrnanna, og að þurfa vanda orðabeitingu sína gerfitannalaus.

Ég leita ráða hjá Herranum og hann bregst við með undursamlegum ráðum, hvur leiðir hvorn er þó annað mál, en ég læt þó ekki að mér hæða mæli ég til hans og kippi í bandið. Stilltu þig nú, fimmta dishinn skal eg fá hvað sem raular og tautar, gættu nafnsins tu arna, félagi eða ekki félagi, er undir mér komið.